No comment

Τουλαχιστον ελπιζω αν χτυπησει κανεναν πεζο αμαξι οταν αυτος περπατα μες το δρομο να φιλοτιμηθουν να τον μεταφερουν στο κοντινοτερο νοσοκομειο..

Περι καπνισματος

Λενε οτι το καπνισμα ειναι η εκδικηση των Ινδιανων στους Δυτικους που τους εδιωξαν απο τον τοπο τους. Καλυτερη εκδικηση δε θα μπορουσε να υπαρξει..
Τα τελευταια 31 χρονια ειμαι παθητικος καπνιστης. Για μικρο διαστημα υπηρξα και ενεργητικος, αλλα σε μικρο βαθμο. Συντομα ειδα ότι μου κανει πιο πολύ κακο παρα καλο και το κοψα. Οι ζημιες που εχει υποστει η υγεια μου δε μου είναι ακομα γνωστες.
Τα χω παρει με τους καπνιστες. Τα χω παρει ακομα πιο πολύ με το (ανυπαρκτο) κρατος που τους επιτρεπει να μας σκοτωνουν.. Ναι, μας σκοτωνουν. Δεν το λεω εγω, το λενε επιστημονικες μελετες που εχουν δημοσιευτει εδώ και παρα πολλα χρονια.
Και οι χαζομαρες που ακουω κατά καιρους ότι περιοριζεται η ελευθερια τους είναι αναξιες λογου. Το δικαιωμα του μη καπνιστη για καθαρο αερα είναι σημαντικοτερο. Η μητερα μου δεν πηγαινει πλεον για ζωγραφικη στη ΧΑΝΘ γιατι οπως μου λεει δεν μπορει τα τσιγαρα. Μιλαμε πλεον για κοινωνικο αποκλεισμο. Πολλοι ανθρωποι αποτρεπονται απο κοινωνικες εκδηλωσεις επειδη δεν αντεχουν τον καπνο.Οι ντουμανιασμενοι χωροι ειναι ο κανονας, ενω θα επρεπε να ειναι η εξαιρεση..
Το συνταγμα της Ελλαδας με το αρθρο 5 παρ. 1 του 1975 οριζει ότι : « καθενας εχει το δικαιωμα να αναπτυσσει ελευθερα την προσωπικοτητα του και να συμμετεχει στην κοινωνικη, οικονομικη και πολιτικη ζωη της χωρας, εφοσον δεν προσβαλλει τα δικαιωματα των αλλων, το Συνταγμα ή τα χρηστα ηθη»
Ο αερας είναι ένα ρευστο που το εχουμε ολοι αναγκη για να επιβιωσουμε, όπως και το νερο. Το να καπνιζεις σε κλειστο χωρο ενωπιον αλλων είναι σαν να δηλητηριαζεις το νερο που πινουν. Φανταστειτε να παω με μια συριγγα και να ριξω δηλητηριο σε αυτές τις μεγαλες φιαλες νερου που εχουν στα γραφεια. Θα με χωσουν μεσα και με το δικιο τους. Όταν γεμιζω τον αερα με δηλητηριο γιατι να μην τρεχει τιποτα?
Αλλοι λενε ότι η ατμοσφαιρα εχει τα μυρια οσα, το τσιγαρο σε πειραξε? Κι όμως, οι συγκεντρωσεις δηλητηριων είναι πολύ περισσοτερες σε έναν κλειστο χωρο με καπνιστες απ ότιδηποτε άλλο. Εξαλλου οι αυτοκινητοβιομηχανιες κανουν ότι μπορουν για να περιορισουν τους ρυπους και γενικοτερα οι βιομηχανιες και όταν δε γινεται αυτό θα πρεπει να είναι υπολογες εννοειται.
Η νικοτινη είναι ναρκωτικο. Ανηκει στην κατηγορια των αλκαλοειδων όπως και η μορφινη και η κοκαινη, γι αυτό και εθιζεται κανεις πολύ ευκολα σε αυτην. Γιατι όμως εμεις που δεν καπνιζουμε να πληρωνουμε με τη ζωη μας τον εθισμο των αλλων?
Πρεπει εδώ και τωρα να εφαρμοστει η ευρωπαικη νομοθεσια και στην Ελλαδα. Να απαγορευτει το καπνισμα σε ολους τους κλειστους χωρους και να δημιουργηθουν ειδικα καπνιστηρια που να μην επικοινωνουν με τον υπολοιπο χωρο. Αν γινει αυτό θα βοηθησει πολλους καπνιστες που θελουν να το κοψουν η εστω να το περιορισουν να το κανουν και πιστεψτε με είναι πολλοι. Βεβαια το διεφθαρμενο μας κρατος δε θελει να χασει τους φορους από τα τσιγαρα, ουτε να εναντιωθει με το μισο ελληνικο λαο, που εχει συνηθισει να τον νταντευουν, χρονια τωρα..Ειναι καθηκον του κρατους να προστατευει τους πολιτες του καπνιστες και μη. Είναι καιρος να αντιμετωπιστουν οι καπνιστες ως εξαρτημενα ατομα και να τους δοθει η απαραιτητη βοηθεια για να απεξαρτητοποιηθουν οσοι το επιθυμουν.
Βαρεθηκα τοσα χρονια τωρα να θελω να βγω να διασκεδασω και να γυριζω σπιτι βρομωντας ολοκληρος τσιγαριλα, τα ματια να τσουζουν και την άλλη μερα να ξυπναω με πονοκεφαλο και βαρος στη αναπνοη. Βαρεθηκα τον κάθε καφρο να αδιαφορει για την αναγκη μου για καθαρο αερα και το κρατος να με αφηνει στο ελεος του. (Η αδιαφορια για το συνανθρωπο είναι διαχυτη στη χωρα που ζουμε, όπως και η ανυπαρξια-ατολμια του κρατους. Δεν υπαρχει κοινωνικη συνειδηση, ο καθενας κοιταει τον εαυτουλη του)

48ο Φεστιβαλ Κινηματογραφου

Για 8η συνεχη χρονια παρακολουθησα το φεστιβαλ κινηματογραφου, βλεποντας αρκετες ταινιες ως συνηθως. Φετος μου εκανε εντυπωση η εισοδος των χορηγων, στην αποθηκη Γ ειχε σταντ τραπεζας!! Το μπλουζακι του φεστιβαλ θυμιζε διαφημιση κινητου! Καπιταλισμος..


Ας παμε στις ταινιες όμως..Φετος στο φεστιβαλ κινηματογραφου ειδα αισιως 55 ταινιες ( από τις οποιες 16 όχι ολοκληρες, ειτε γιατι δεν προλαβα την αρχη ειτε γιατι δεν αντεξα να κατσω μεχρι το τελος και περιλαμβανω και τις 3 μερες μεταφεστιβαλικων προβολων). Από αυτές 29 ηταν ανω του μεσου ορου και 25 κατω. Εχω τη συνηθεια βλεπετε χρονια τωρα να βαζω βαθμους στις ταινιες με αριστα το 10, για να θυμαμαι την εντυπωση που μου εκανε η καθεμια. Εννοειται οτι οι βαθμοι ειναι υποκειμενικοι.
Το αναμφιβολο διαμαντακι κατ’ εμενα παντα ηταν η ανακαλυψη του Κορεατη σκηνοθετη Lee Chang-dong , του οποιου παρακολουθησα στις μεταφεστιβαλικες προβολες τις ταινιες Οαση (Oasis, Oh ah shisoo, 2002) και Μεντα καραμελα (Peppermint Candy, Bakha satang, 2000). Ο τυπος είναι και συγγραφεας και υπηρξε υπουργος πολιτισμου της χωρας του, ενώ εκανε την πρωτη του ταινια σε ηλικια 43 χρονων. Απλα γαματος!
Επισης η γνωριμια μου με το Ρουμανο σκηνοθετη Nae Caranfil ηταν περα για περα εποικοδομητικη, καθως και με τον ταλαντουχο Αμερικανο ανεξαρτητο John Sayles.


Αρχιζουμε λοιπον με τα 10αρια:

Με συγκινησε βαθυτατα το «Ταξιδι στην αγρια φυση (Into the wild, 2007)» του ηθοποιου Sean Penn, το οποιο βασιζεται σε αληθινη ιστορια. Μιλαει για έναν νέο που νιωθει απεραντη μοναξια και προσπαθει να βρει τον εαυτο του μεσα απ τη φυση. Η οικογενεια του σιγουρα φερει τεραστιο μεριδιο ευθυνης για την αποφαση του αυτή και για την εμμονη του.
Η Ουρουγουανικη ταινια «Η τουαλετα του Παπα» ( El bano del Papa , 2007) απλη , εξυπνα αστεια και συγκινητικη μου εκλεψε την καρδια.
Η τσεχικη ταινια «Υπηρετησα το Βασιλια της Αγγλιας» (Obsluhoval jsem anglickeho, 2006) ηταν επισης πολύ ευχαριστη και αρτια, βασισμενη σε βιβλιο.
H κορεατικη Οαση (Oasis, Oh ah shisoo, 2002), οπου παρακολουθουμε μια ιδιαιτερη ιστορια αγαπης με απιστευτες ερμηνειες.
Η επισης κορεατικη Μεντα καραμελα (Peppermint Candy, Bakha satang, 2000), οπου εχουμε αντιστροφη (α λα Μεμεντο) πορεια της ιστοριας με θεμα έναν ανεκπληρωτο ερωτα. Αξιζει να σημειωθει ότι βγηκε την ιδια χρονια με το Μεμεντο.

Συνεχιζουμε με τα 9αρια:

Πολύ καλες εντυπωσεις μου αφησε το ντοκυμαντερ «Η 11η ωρα (The 11th hour, 2007)» που θυμιζει την «Αβολη αληθεια» του Al Gore.
Η αμερικανικη ταινια Juno (2007) ηταν αρκετα καλη και ευχαριστη.
Το ντοκυμαντερ αστερια (Estrellas, 2007) από την Αργεντινη ηταν μια ευχαριστη εκπληξη. Μιλουσε για φτωχους κατοικους παραγκουπολεων του Buenos Aires που αντι να κλαινε τη μοιρα τους (όπως βλεπουμε συνηθως) εβαλαν το (πολύ) μυαλο τους σε λειτουργια και ανελαβαν συμπληρωματικες κινηματογραφικες παραγωγες για λογαριασμο μεγαλων στουντιο. Το ανθρωπινο πνευμα σε ολο του το μεγαλειο, ειδικα ο αρχηγος τους.
Το αμερικανικο «Αναζητωντας ένα φιλι τα μεσανυχτα» (In search of a midnight kiss, 2007) μου θυμισε το «Πριν το ξημερωμα» , στο εναλλακτικο του. Αυτος είναι ο καλος ανεξαρτητος αμερικανικος κινηματογραφος.
Η ελληνοκαναδικη Fugitive pieces (2007) αρκετα καλη και προσεγμενη με ένα σταδιακα κλιμακουμενο συναισθηματισμο.
H ρουμανικη «Φιλανθρωπια (Filantropica, 2001) του Nae Caranfil ηταν πολύ εξυπνη και ευρυθμη, όπως οι περισσοτερες ταινιες του ταλαντουχου Ρουμανου.

Ακολουθουν τα 8αρια:

Το “AFR (2007)” ενός τρελου Δανου που ειχα την τυχη να γνωρισω ειχε πολύ ενδιαφερον μιας και ηταν το πρωτο ψευτοντοκυμαντερ που ειδα στη ζωη μου. Ο τυπος σε ψαρωνει πραγματικα..Αν γυριζοταν κατι τετοιο στη χωρα μας θα ειχε σιγουρα απαγορευτει, όπως δηλωσε και ο ιδιος.
Τo βρετανικο Irina Palm (2007) ηταν συμπαθητικο αν και εχασα το πρωτο μισο γιατι δε με εβαζαν μεσα τα σαινια της πορτας λογω συνωστισμου, ο οποιος όταν μπηκα δεν ηταν και τοσος οσο νομιζαν. Γενικα υπαρχουν μερικα ατομα που δουλευουν στα φεστιβαλ που πασχουν από κομπλεξ εξουσιας..
Το αμερικανικο «Αγγελοι από χιονι» (Snow angels ,2006), οπου βλεπουμε έναν διαταραγμενο ανθρωπο να φτανει στα ακρα. Απροσμενη εκπληξη η παρουσια της Kate Beckinsale και αρκετα καλος ο Sam Rockwell που χορευε στο παρτυ της ληξης.
Το γερμανικο «Κι υστερα ερχονται οι τουριστες» (Am ende kommen touristen, 2006) ηταν απλο και σχολιασε ευστοχα το φαντασμα του Ναζισμου στη Γερμανια από μια άλλη οπτικη γωνια.
Οι μεξικανικες «Μπλε βλεφαριδες» (Parpados azules, 2007) ηταν μια αργη αλλα γλυκεια και πολύ ρεαλιστικη και ανθρωπινη ταινια που μιλαει για τη απομονωση και το φοβο του ανοιγματος στις σχεσεις.
Η ελληνικη «Ουρανια» (2006) στην οποια ο Καπακας συνεχιζει την επιτυχημενη συνταγη του Peppermint και αναπολει ευστοχα.
Το Alter Ego (2007) το οποιο οι περισσοτεροι θαβουν, εμενα μου αρεσε. Δεν εχω κομπλεξ, ευτυχως, αν παιζει ο Ρουβας η αν είναι τρεντυ. Δε φοραω κασκολ σε κλειστους χωρους ουτε μου αρεσουν οι πολύ αργες-κουλτουριαρικες-χωρις σεναριο-ακαταληπτες ταινιες.Ο Ρουβας επειθε και ηταν παρα πολύ καλος, η ταινια ειχε ρυθμο και το σεναριο ηταν ΟΚ.

Ακολουθουν τα 7αρια:

Τα «Ερωτικα μαθηματα για επαναστατικη δραση» του Αλευρα (2007) είναι σιγουρα καλτ αλλα τα βρηκα μια χαρα.
Το «Πρωτη φορα νονος» (2007) της Μαλεα ηταν ενδιαφερον , βασισμενο στο μαλλον αυτοβιογραφικο βιβλιο του Νικου Παπανδρεου.
Το «Τανγκο στην ασφαλτο» (Asfalt tango, 1996) του Caranfil με το γνωστο χιουμορ του και τον ιδιαιτερο πρωταγωνιστη του.
Το «Ψαρι του παθους» (Passion fish, 1992) του Sayles, του οποιου δεν προλαβα την αρχη αλλα η ταινια ειχε αμεσοτητα και απλοτητα.
Το καλογυρισμενο αμερικανικο «Πατερ ημων» (Padre nuestro, 2007) που ασχολειται με το θεμα της μεταναστευσης και δανειζεται στοιχεια από το μυθο του Καιν και Αβελ.

Ακολουθουν τα 6αρια:

Το ισπανικο «Ορφανοτροφειο» (El orfanato, 2007), το οποιο είναι μια καλογυρισμενη ταινια τρομου.
Το αργεντινικο Encarnacion (2007) με την καταπληκτικη πρωταγωνιστρια του και το ενδιαφερον θεμα του.
Το ρουμανικο «Όλα είναι σιωπη» (Restul e tacere, 2007) του Caranfil, που αν και καλογυρισμενο καπου κουραζει.
Το ιρανικο «Ο βουδας λιποθυμησε από ντροπη» (Buda az sharm foru rikht, 2007) με ωραια τοπια και υπεροχα παιδακια, οπου βλεπουμε τον τροπο ζωης των αφγανων που ζουν στα βουνα και μια συμβολικη πραγματεια για τον πολεμο.

Ακολουθουν τα 5αρια:

Το τουρκικο «Η διεθνης» (Beynelmilel, 2006), οπου εχουμε μια ιστορια αντιστασης στο καθεστως.
Η ελληνικη «Επιστροφη» (2007) οπου παρακολουθουμε το θεμα της μεταναστευσης.

Οι φολες, η αλλιως κακες ταινιες του φεστιβαλ, σε μερικες από τις οποιες δεν αντεξα να κατσω μεχρι τελους ηταν οι εξης:
Η κινεζικη «Εξοδος» πηγε να το παιξει αστυνομικο θριλερ αλλα χωρις σεναριο δε γινεται.
Η ισπανικη «Μερες του Αυγουστου» εδειχνε κατι τυπους να βολταρουν με ένα βανακι, παλι χωρις σεναριο.
Η ισπανικη «Επηρεια» που με εκνευρισε, οι τσεχικες «Κουκλες» οπου εφυγα, τα αμερικανικα «Ορφανα» οπου ξαναεφυγα, το τουρκικο «Αυγο» οπου εφυγα (θυμιζε Αγγελοπουλο σε αργη κινηση), οι ελληνικες «Γυναικειες συνωμοσιες» οπου εφυγα (μεγαλη φολα), ο αργεντινικος «Ληστης» και ο βραζιλιανικος «Βαλτος με τα τερατα» οπου εφυγα (πορνο χωρις σεναριο).

Συνεβη και κατι αστειο: με ρωτησε στα αγγλικα μια κοπελα που καθοταν πισω μου γιατι η εφημεριδα του φεστιβαλ δεν ειχε βαθμο κοινου για την ταινια ορφανα και της απαντησα οτι τετοια κοτσανα που ηταν καλυτερα που ξεχασαν να βαλουν βαθμο. Μετα θυμηθηκα οτι αυτη ηταν η σκηνοθετης, καλο γκομενακι κατα τα αλλα, αλλα με αυτα που λεω που να δω χαιρι..

Σε γενικα πλαισια ηταν ένα καλο φεστιβαλ νομιζω..

Ποσα χρονια πισω ειμαστε?

Ειχα καιρο να γραψω, γενικα βαριεμαι πολλα πραγματα τωρα τελευταια και ο η/υ δεν παει και πολυ καλα. Τελοσπαντων θα παραθεσω μερικες σκεψεις μου για το ποδηλατο.
Το ποδηλατο ειναι μια πολυ ενδιαφερουσα περιπτωση κοινωνιολογικης ερευνας. Παρατηρειται εντονα σε τριτοκοσμικες χωρες για οικονομικους καθαρα λογους και αυτο ειναι λογικο. Το περιεργο ειναι οτι και στις πολυ ανεπτυγμενες χωρες, οπως οι Σκανδιναβικες η οι δυτικοευρωπαικες η οι ΗΠΑ το ποδηλατο ειναι πολυ διαδεδομενο, μιας και οι ανθρωποι διεκδικουν καλυτερη ποιοτητα ζωης, ενω ταυτοχρονα δε διακατεχονται απο τα κομπλεξ των νεοκαπιταλιστικων χωρων οπως η Ελλαδα, οπου το αυτοκινητο θεωρειται ενδειξη κοινωνικου στατους. Δε θα ξεχασω παλαιοτερα που με περασαν για Αλβανο κατι φανταροι μονο και μονο επειδη ειμαι ξανθος και εκανα ποδηλατο. Βλεπουμε λοιπον οτι οι πολιτισμενες χωρες εχουν καταλαβει οτι μεσα στις πολεις το ποδηλατο ειναι μια αριστη λυση για μετακινηση, ενω την ιδια στιγμη οι αναπτυσσομενες οχι μονο το σνομπαρουν αλλα σε περιπτωσεις οπως στη φωτογραφια που παραθετω το αποτρεπουν. Ασχετο: βασικος λογος που καταστρεφεται ο πλανητης ειναι οτι οι Κινεζοι παρατουν τα ποδηλατα και αγοραζουν αυτοκινητα. Συντρεχουν λοιπον λογοι οικολογικοι, οικονομικοι, αποσυμφορησης της κυκλοφοριας, ευεξιας, αισθητικης, ησυχιας, ηρεμιας και πολλοι αλλοι για την προωθηση του ποδηλατου και οποιος δεν το προωθει η το αποτρεπει οπως γινεται κατα ορον στη χωρα μας ειναι τουλαχιστον αναχρονιστικος, τριτοκοσμικος, στενομυαλος και σιγουρα βλακας. Γι αυτο τσαντιζομαι πολυ οταν βλεπω πινακιδες οπως αυτη που παραθετω. Να σημειωσω οτι μου εγινε παρατηρηση στο χωρο του Ποσειδωνιου, τη στιγμη που μεσα στον προαυλιο χωρο ειχε παρκαρισμενα αυτοκινητα. Τα συμπερασματα δικα σας. Αληθεια, ποσα χρονια πισω ειμαστε?

Χομπίστας

Ο Απολλων ζει! Προσεξτε περα απο το κρανος - περικεφαλαια το αρκουδακι μπροστα, καθως και την παντοφλιτσα. Ο τυπος απλα ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΤΑΙ! Λ. Νικης χθες, δεξια λωριδα με 20 km/h . Το κρανος - περικεφαλαια ανεπιβεβαιωτες πληροφοριες αναφερουν οτι το ζηταει οσο οσο ο νομαρχης μας μετα την κληση που εφαγε, αν και μαλλον θα σβησει το Απολλων και θα γραψει Μεγας Αλεξανδρος..

Ποδηλατοοικογενεια

Τι να πει κανεις γι αυτην τη φωτογραφια. Λεωφορος Νικης με Αριστοτελους. Τεσσερα ποδηλατα κλειδωμενα μεταξυ τους και με το στυλο, τα οποια εχουν διακυμανση μεγεθους, κατι σαν οικογενεια. Θα θελα να ξερα ποιοι τα εβαλαν εκει. Καμια οικογενεια? Μακαρι..

A good year

Ειναι απο τις ταινιες που σου αφηνουν μια γλυκεια γευση..Το Hollywood στα καλυτερα του..Μπορει το σεναριο να μη διεκδικει δαφνες πρωτοτυπιας, εντουτοις ειναι καλοδουλεμενο ( η ταινια βασιζεται σε βιβλιο) και περναει με ευκολια τα μηνυματα που θελει να περασει. Ο Rassel Crowe στα καλυτερα του, η Marion Cotillard απλα υπεροχη και το γαλλικο τοπιο αφοπλιστικο. Η ταινια μιλαει για τις επιλογες και την ποιοτητα ζωης. Δειτε την!

Μια Άβολη Αλήθεια (An inconvenient truth)

Αυτην την ταινια ηθελα να τη δω εδω και καιρο, τελικα την ειδα χτες. Μου ειναι δυσκολο να περιγραψω τα συναισθηματα που μου δημιουργησε και το περιεργο ειναι οτι περιμενα να σοκαριστω, αλλα οχι τοσο.
Η τανια ειναι ενα ντοκυμαντερ που παρουσιαζει την προσπαθεια που κανει ο πρωην αντιπροεδρος των ΗΠΑ για την αφυπνηση του κοινου σε σχεση με την υπερθερμανση του πλανητη, μεσω διαλεξεων που δινει ανα τον κοσμο. Κατα τη διαρκεια της ταινιας ο θεατης παρακολουθει ουσιαστικα μια διαλεξη, η οποια κατα καιρους διακοπτεται και ο Gore μιλαει για διαφορα βιωματα του. Τον τυπο τον συμπαθουσα απο παλια, τωρα ομως απεδειξε οτι ειναι πολυ πιο αξιολογο ατομο απ οτι νομιζα, και ισως και αυτος ειναι ο λογος που δεν μπορεσε να γινει προεδρος των ΗΠΑ, μιας και οι περισσοτεροι δεν ειναι αξιολογα ατομα εκτος απο εξαιρεσεις (βλεπε Kennedi) που εξουδετερωθηκαν. Μου ηταν ετσι κι αλλιως γνωστη η υποθεση νοθειας που εγινε στην πολιτεια της Φλοριντα για να βγει ο Μπους (βλεπε ντοκυμαντερ Fahrenheit 9-11).
Η ταινια ειναι οτι πιο τρομακτικο εχετε δει ποτε, μιας και βασιζεται σε πραγματικα δεδομενα, πολλα απο τα οποια για πρωτη φορα δινονται στη δημοσιοτητα. Η ταινια The day after tomorrow (2004)θα μπορουσε να πει κανεις οτι ειναι ο προπομπος του απιστευτου αυτου ντοκιμαντερ, η οποια μου ειχε κανει επισης εντυπωση. Το συμπερασμα που προκυπτει ειναι οτι ειμαστε πολυ κοντα στην επομενη εποχη των παγετωνων, μιας και εχουμε επιταχυνει τη διαδικασια αυτη με τις εκπομπες CO2 και οτι αυτο θα μπορουσε να γινει πολυ γρηγορα (5-10 χρονια). Η γη ειναι ενα κλειστο οικοσυστημα και θα μπορουσε να παρομοιαστει με ενα καζανι νερο που ζεσταινεται. Η διαφορα των 90 απο τους 91 βαθμους δεν ειναι αισθητη αλλα απο τους 99 στους 100 τα πραγματα αλαζουν αποτομα (το νερο βραζει). Ηδη βλεπουμε αλλαγες. Χθες εβλεπα την ταινια και ειχα λιωσει απ τη ζεστη, οποτε με αγγιξε περισσοτερο. Ο χειμωνας που περασε ηταν ο πιο ζεστος των τελευταιων 50 ετων και το καλοκαιρι που διανυουμε θα ειναι το θερμοτερο των τελευταιων 25 χρονων. Το κουφο ειναι οτι θα μπορουσαμε να κανουμε κατι γι αυτο και δεν το καναμε. Υπηρχαν λυσεις. Φοβαμαι ομως οτι ειναι ηδη αργα. Μπορει να με πειτε απαισιοδοξο. Ειμαι απλα ρεαλιστης. Η ταινια παντως στο τελος εχει μια νοτα αισιοδοξιας. Μακαρι να ναι ετσι..
Περιττο να προσθεσω οτι η ταινια κέρδισε Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ για το 2006 καθώς και Καλύτερου Τραγουδιού για το "I Need To Wake Up" της Melissa Etheridge.
Μην περιμενετε αλλο, δειτε την, εχει βγει σε DVD.

Κοπη πιτας συλλογου παγκακιστων βορειου Ελλαδος

Με μεγαλη προσελευση κοινου πραγματοποιηθηκε χτες βραδυ η κοπη πιτας του συλλογου παγκακιστων βορειου Ελλαδος που ελαβε χωρα στο γνωστο (και μοναδικο) παγκακι του πεζοδρομου της Ζευξιδος. Υπηρξε ντι τζει ενω πραγματοποιηθηκε νεροπολεμος (μπουγελο). Οι φωτογραφιες αποτελουν μια μικρη ενδειξη του μεγεθους της εκδηλωσης.

Frankie and Johnny

Ξημερωνει Κυριακη και μολις ειδα την ταινια Frankie and Johnny (1991), για δευτερη η τριτη φορα, αν και δεν τη θυμομουν καλα, παρα μονο σκηνες. Ειναι πολυ ιδιαιτερη ταινια. Μιλαει για τον ερωτα με πολυ ρεαλιστικο τροπο και κυριως για το φοβο του να βγεις απο την απομονωση που πολλες φορες επιβαλλεις στον εαυτο σου και να δεχτεις την αγαπη. Καθηλωτικες ερμηνειες απο Michelle Pfeiffer και Al Pacino. Πολυ γλυκεια και ομορφη ταινια!

Κλωτσημενος σκυλος

Τον μεγαλο αλλα πολυ συμπαθη σκυλο φωτογραφησα πριν δυο βδομαδες στο Πευκοχωρι Χαλκιδικης. Ημουν σε μια πιτσαρια με ενα φιλο και ταιζα το σκυλο με οτι περισσεψε απο την πιτσα. Μετα απο λιγο ο σκυλος περπατουσε λιγο παρακατω οπου απ οτι μου ειπε ο φιλος μου οτι τον κλοτσησε ενας τυπος. Εγω τον ειδα απο πισω, ηταν μαζι με εναν αλλον. Τους ξαναπετυχαμε αργοτερα.Ηταν δυο τυποι που τριγυρνουσαν με δολοφονικο υφος. Διασταυρωθηκαμε.Μιλουσαν αλβανικα. Μερικοι τυποι ειναι για σκοτωμα. Τι σου φταιει το σκυλακι ρε υπανθρωπε?
Ασχετα με το σκυλο, μου εκανε εντυπωση ποσους Αλβανους μονιμους κατοικους εχει το Πευκοχωρι, μαλλον λογω ανοικοδομησης. Σε λιγο οι Ελληνες θα ειναι μειονοτητα, αν δεν ειναι ηδη.

Ανθρωποι?

Προχτες πηγα στο παλαι (τζαμπα εννοειται)να δω μπασκετ μεταξυ Αρη και Πανιωνιου, μετα απο προτροπη ενος φιλου. Δεν ειχα παει ποτε. Οταν ημουν μικρος μονο καμια δυο φορες ειχα παει στο Χαριλαου μιας και ειμαι Αρης.
Αυτο που εζησα με συγκλονησε. Οι περισσοτεροι ''φιλαθλοι'' επιναν φραπε, καπνιζαν, εβριζαν με απιστευτη μανια τους παικτες του Αρη (οταν εκαναν καποιο λαθος, οταν εκαναν κατι καλο τους επευφημουσαν), του Πανιωνιου (παντοτε), τους διαιτητες (παντοτε), σηκωνοντουσαν χωρις λογο και γενικα υπηρχε μια τζαμπα μαγκια και ενα απιστευτο κομπλεξ που με αηδιασε. Ενιωθα μια διαχυτη βλακεια γυρω μου, που παρομοια ειχα δει μονο στο στρατο. Στην παραδιπλα σειρα επειδη δυο ''μαγκες'' ηθελαν να δουν το παιχνιδι ορθιοι αναγκασαν ολη τη σειρα τους, καμια εκατοστη ατομα, να σηκωθουν επισης ορθιοι. Δεν υπηρχε κανενας σεβασμος για το συνανθρωπο.Οχλος κανονικος. Ενιωθα οτι αρκετα ατομα γυρω μου αντιμετωπιζαν ψυχολογικα προβληματα και αντι να τα λυσουν με τη βοηθεια καποιου ειδικου προτιμουσαν να βγαλουν ολα τα απωθημενα τους στη ρωμαικη αυτη αρενα. Αηδιασα κι εφυγα μετα απο εικοσι λεπτα.

Δημοτικη αστυνομια

Πριν καμια δεκαρια μερες περπατουσα βραδυ στην Παλαιων Πατρων Γερμανου και ακριβως απεναντι απ το ΑΖΑ ειδα πανω στον καδο κολλημενη μια Α4, την οποια βλεπετε παραπανω. Μπραβο στον Αντρεα, καλα και τα blogs αλλα αυτο που εκανε ειναι ακομα καλυτερο. Δεν μπορουν να ειναι υπερανω του νομου αυτοι που ειναι υπευθυνοι για την τηρηση του, ισα ισα που πρεπει να δινουν το καλο παραδειγμα. Μαζι σου Αντρεα!

Πορτοφολας σκυλος

Πριν από ενάμιση μήνα εκει που εκανα ποδηλατο στην παλια παραλια, ειδα κατι που μου εκανε εντυπωση: ενα σκυλο να τρεχει και τους περαστικους που τον αντικρυζαν να τον κοιτανε επιμονα και να του λενε διαφορα. Μολις τον πλησιασα ειδα οτι ειχε ενα πορτοφολι (μαλλον αδειο)στο στομα του! Τον τραβηξα δυο φωτογραφιες καθως και βιντεο ενω ποδηλατουσα. Στο τελος το αφησε σε μια πρασιναδα στο λευκο πυργο. Επειδη με πιασαν οι ντροπες μου δεν πηγα να δω τι περιειχε το πορτοφολι, αν και θα πρεπε γιατι μπορει να το ειχε χασει καποιος. Υπεθεσα οτι απλα ηταν παλιο, αν και το πιο πιθανο σεναριο ειναι να το ειχε τσιμπησει απο καποιον πλανοδιο, αφου ειναι αρκετοι στο λευκο πυργο που πουλανε πορτοφολια, τα οποια ακουμπανε στο πατωμα. Το βιντεο θα το ανεβασω στο youtube μαλλον γιατι εδω χλωμο το κοβω. Τον βλεπω συχνα το σκυλο αυτο απο τοτε, ο τυπος δεν παιζεται, ειναι γατος!

Δημόσια παιδεία?

Η φωτογραφια αυτη τραβήχτηκε πριν από 4 μήνες στις τουαλέτες της φοιτητικής λέσχης ΑΠΘ. Πιστέψτε με, δεν ειναι η μόνη εικόνα σαπίλας στο εν λόγω ίδρυμα. Δεν καταλαβαινω γιατι τοσος κοσμος χτυπιεται για να μεινει αυτη η κατασταση ως εχει. Πηγαινετε καμια βολτα σε αντιστοιχο ιδρυμα πολιτισμενης χωρας και τα ξαναλέμε..

Προεκλογικη παραλια

Η φωτογραφια αυτη τραβηχτηκε μια βδομαδα πριν τις δημοτικες εκλογες του Οκτωβριου στη Θεσσαλονικη. Εβαλα επιτηδες στο πλανο και το παλιο ποδηλατο μου για να καταλαβετε το μεγεθος της αφισας. Ειναι για γελια και για κλαματα μαζι. Για ποσο βλακες μας εχουν?

Μαιμού παγκακια

Η φωτογραφια τραβηχτηκε τον περασμενο Οκτωβριο στον πεζοδρομο της Ικτινου στη Θεσσαλονικη. Θα καθοσασταν σε αυτα τα παγκακια? Μαλλον οχι,ε? Το τζαμπα πεθανε! Ζητω ο καφες των 4,5 ευρω.Ζητω το ποτηρι κρασι των 7.Ζητω η μπυρα των 8 ευρω. Οσοι αμφιβαλλετε πηγαινετε μια βολτα απο την περιοχη για να το διαπιστωσετε..

Το mini cooper S σε μαρανε

Τη φωτογραφία αυτήν την τράβηξα τα Χριστούγεννα που μας περασαν στην προεκταση της Μητροπόλεως στη Θεσσαλονικη. Τοτε ειπα οτι δεν παει αλλο, κατι πρεπει να κανω. Στην πορεια ανακαλυψα τους Streetpanthers και συνειδητοποιησα οτι δεν ειμαι μονος.

Ποδηλαταδα στο Σειχ-Σου

Να μερικες φωτο απο τη βολτα μου στο βουνο τη Δευτερα του αγιου πνευματος.
Στις πρωτες δυο φωτο φαινεται ενα εκκλησακι και διπλα ειναι μια βρυση απο την οποια πινω τα τελευταια 15 το πιο γλυκο νερο που υπαρχει, το οποιο ερχεται απο καποια πηγη στο βουνο.
Αν και δεν ειμαι θρησκος μου εκανε εντυπωση η εικονα πανω στο βραχο και το κηπακι διπλα στο δρομο. Αυτος που τα εφτιαξε ειχε σιγουρα μερακι.

Κατα τα αλλα το δασος εχει τα χαλια του αφου καποιοι το καψανε πριν δεκα χρονια..

Για την Αμαλια

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)



Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Ελλαδιτσα

Εδω βλεπουμε την προσπαθεια μιας Ελληνιδας μητερας και των δυο ανηλικων κοριτσιων της να παρακαμψουν τα τεσσερα αυτοκινητα που εχουν πιασει ολο το πεζοδρομιο (το οποιο δεν ειναι πανω απο 2m) στην περιοχη Ποσειδωνιο Θεσσαλονικης. Να σημειωσω οτι ακριβως απεναντι βρισκονται αρκετες καφετεριες. Στη φωτογραφια ισα που διακρινεται το πρωτο κοριτσακι πανω στο οδοστρωμα (μπροστα απο το ασημι Audi A4), το οποιο σαφως και κινδυνευει να χτυπηθει απο τα διερχομενα οχηματα, μαλιστα το σημειο αυτο ειναι αριστερη στροφη οπου τα διερχομενα οχηματα εχουν αυξημενη ταχυτητα λογω παραλιακης. Το δευτερο κοριτσακι ισα που φαινεται μπροστα απο τη μητερα του, το οποιο προσπαθει να σηκωσει το ποδηλατο του μιας και μολις ειχε πεσει στην προσπαθεια του να παρακαμψει το παρανομα σταθμευμενο οχημα. Να σημειωσω οτι στο συγκεκριμενο σημειο ο δημος κανει εργα αναπλασης, οποτε ο πεζος αναγκαστικα χρησιμοποιει το στενο πεζοδρομιο που φαινεται στην εικονα. Εγω περνουσα με το ποδηλατο και σκεφτομουν να καλεσω η οχι τη δημοτικη αστυνομια, οταν ομως ειδα την ατυχη οικογενεια πειστηκα και την καλεσα, αυτη ομως μετα απο μια ωρα που ξαναπερασα απο το σημειο δεν ειχε ερθει. Θα προσπαθησω να στειλω τη φωτογραφια αυτη στο δημαρχο να δω τι θα μου πει. Εγω ντρεπομαι παντως για λογαριασμο αυτων που παρκαραν και αυτων που μας αναγκαζουν να τους ανεχομαστε.

Like a child

Αυτος λοιπον ειναι ο προσωπικος μου χωρος στο διαδικτυο. Καλο ακουγεται. Βασικα δεν ξερω τι θα πρεπε να γραψω, το μονο που ξερω ειναι οτι ειναι ξημερωματα Τεταρτης και μολις ανακαλυψα οτι ενα πολυ αγαπημενο μου τραγουδι ηταν διασκευη και τωρα ακουω το πρωτοτυπο..Πολυ καλο..Like a child again - (The mission). Εκει που εισαι καπως, να μια εκπληξη να σου υπενθυμιζει τα ωραια της ζωης. Καλο ξημερωμα
(Η φωτο ειναι σταση λεωφορειου στη Φολεγανδρο, την εβγαλα περσυ το καλοκαιρι, γενικα θα ανεβαζω φωτογραφιες που μου κανουν εντυπωση)