48ο Φεστιβαλ Κινηματογραφου

Για 8η συνεχη χρονια παρακολουθησα το φεστιβαλ κινηματογραφου, βλεποντας αρκετες ταινιες ως συνηθως. Φετος μου εκανε εντυπωση η εισοδος των χορηγων, στην αποθηκη Γ ειχε σταντ τραπεζας!! Το μπλουζακι του φεστιβαλ θυμιζε διαφημιση κινητου! Καπιταλισμος..


Ας παμε στις ταινιες όμως..Φετος στο φεστιβαλ κινηματογραφου ειδα αισιως 55 ταινιες ( από τις οποιες 16 όχι ολοκληρες, ειτε γιατι δεν προλαβα την αρχη ειτε γιατι δεν αντεξα να κατσω μεχρι το τελος και περιλαμβανω και τις 3 μερες μεταφεστιβαλικων προβολων). Από αυτές 29 ηταν ανω του μεσου ορου και 25 κατω. Εχω τη συνηθεια βλεπετε χρονια τωρα να βαζω βαθμους στις ταινιες με αριστα το 10, για να θυμαμαι την εντυπωση που μου εκανε η καθεμια. Εννοειται οτι οι βαθμοι ειναι υποκειμενικοι.
Το αναμφιβολο διαμαντακι κατ’ εμενα παντα ηταν η ανακαλυψη του Κορεατη σκηνοθετη Lee Chang-dong , του οποιου παρακολουθησα στις μεταφεστιβαλικες προβολες τις ταινιες Οαση (Oasis, Oh ah shisoo, 2002) και Μεντα καραμελα (Peppermint Candy, Bakha satang, 2000). Ο τυπος είναι και συγγραφεας και υπηρξε υπουργος πολιτισμου της χωρας του, ενώ εκανε την πρωτη του ταινια σε ηλικια 43 χρονων. Απλα γαματος!
Επισης η γνωριμια μου με το Ρουμανο σκηνοθετη Nae Caranfil ηταν περα για περα εποικοδομητικη, καθως και με τον ταλαντουχο Αμερικανο ανεξαρτητο John Sayles.


Αρχιζουμε λοιπον με τα 10αρια:

Με συγκινησε βαθυτατα το «Ταξιδι στην αγρια φυση (Into the wild, 2007)» του ηθοποιου Sean Penn, το οποιο βασιζεται σε αληθινη ιστορια. Μιλαει για έναν νέο που νιωθει απεραντη μοναξια και προσπαθει να βρει τον εαυτο του μεσα απ τη φυση. Η οικογενεια του σιγουρα φερει τεραστιο μεριδιο ευθυνης για την αποφαση του αυτή και για την εμμονη του.
Η Ουρουγουανικη ταινια «Η τουαλετα του Παπα» ( El bano del Papa , 2007) απλη , εξυπνα αστεια και συγκινητικη μου εκλεψε την καρδια.
Η τσεχικη ταινια «Υπηρετησα το Βασιλια της Αγγλιας» (Obsluhoval jsem anglickeho, 2006) ηταν επισης πολύ ευχαριστη και αρτια, βασισμενη σε βιβλιο.
H κορεατικη Οαση (Oasis, Oh ah shisoo, 2002), οπου παρακολουθουμε μια ιδιαιτερη ιστορια αγαπης με απιστευτες ερμηνειες.
Η επισης κορεατικη Μεντα καραμελα (Peppermint Candy, Bakha satang, 2000), οπου εχουμε αντιστροφη (α λα Μεμεντο) πορεια της ιστοριας με θεμα έναν ανεκπληρωτο ερωτα. Αξιζει να σημειωθει ότι βγηκε την ιδια χρονια με το Μεμεντο.

Συνεχιζουμε με τα 9αρια:

Πολύ καλες εντυπωσεις μου αφησε το ντοκυμαντερ «Η 11η ωρα (The 11th hour, 2007)» που θυμιζει την «Αβολη αληθεια» του Al Gore.
Η αμερικανικη ταινια Juno (2007) ηταν αρκετα καλη και ευχαριστη.
Το ντοκυμαντερ αστερια (Estrellas, 2007) από την Αργεντινη ηταν μια ευχαριστη εκπληξη. Μιλουσε για φτωχους κατοικους παραγκουπολεων του Buenos Aires που αντι να κλαινε τη μοιρα τους (όπως βλεπουμε συνηθως) εβαλαν το (πολύ) μυαλο τους σε λειτουργια και ανελαβαν συμπληρωματικες κινηματογραφικες παραγωγες για λογαριασμο μεγαλων στουντιο. Το ανθρωπινο πνευμα σε ολο του το μεγαλειο, ειδικα ο αρχηγος τους.
Το αμερικανικο «Αναζητωντας ένα φιλι τα μεσανυχτα» (In search of a midnight kiss, 2007) μου θυμισε το «Πριν το ξημερωμα» , στο εναλλακτικο του. Αυτος είναι ο καλος ανεξαρτητος αμερικανικος κινηματογραφος.
Η ελληνοκαναδικη Fugitive pieces (2007) αρκετα καλη και προσεγμενη με ένα σταδιακα κλιμακουμενο συναισθηματισμο.
H ρουμανικη «Φιλανθρωπια (Filantropica, 2001) του Nae Caranfil ηταν πολύ εξυπνη και ευρυθμη, όπως οι περισσοτερες ταινιες του ταλαντουχου Ρουμανου.

Ακολουθουν τα 8αρια:

Το “AFR (2007)” ενός τρελου Δανου που ειχα την τυχη να γνωρισω ειχε πολύ ενδιαφερον μιας και ηταν το πρωτο ψευτοντοκυμαντερ που ειδα στη ζωη μου. Ο τυπος σε ψαρωνει πραγματικα..Αν γυριζοταν κατι τετοιο στη χωρα μας θα ειχε σιγουρα απαγορευτει, όπως δηλωσε και ο ιδιος.
Τo βρετανικο Irina Palm (2007) ηταν συμπαθητικο αν και εχασα το πρωτο μισο γιατι δε με εβαζαν μεσα τα σαινια της πορτας λογω συνωστισμου, ο οποιος όταν μπηκα δεν ηταν και τοσος οσο νομιζαν. Γενικα υπαρχουν μερικα ατομα που δουλευουν στα φεστιβαλ που πασχουν από κομπλεξ εξουσιας..
Το αμερικανικο «Αγγελοι από χιονι» (Snow angels ,2006), οπου βλεπουμε έναν διαταραγμενο ανθρωπο να φτανει στα ακρα. Απροσμενη εκπληξη η παρουσια της Kate Beckinsale και αρκετα καλος ο Sam Rockwell που χορευε στο παρτυ της ληξης.
Το γερμανικο «Κι υστερα ερχονται οι τουριστες» (Am ende kommen touristen, 2006) ηταν απλο και σχολιασε ευστοχα το φαντασμα του Ναζισμου στη Γερμανια από μια άλλη οπτικη γωνια.
Οι μεξικανικες «Μπλε βλεφαριδες» (Parpados azules, 2007) ηταν μια αργη αλλα γλυκεια και πολύ ρεαλιστικη και ανθρωπινη ταινια που μιλαει για τη απομονωση και το φοβο του ανοιγματος στις σχεσεις.
Η ελληνικη «Ουρανια» (2006) στην οποια ο Καπακας συνεχιζει την επιτυχημενη συνταγη του Peppermint και αναπολει ευστοχα.
Το Alter Ego (2007) το οποιο οι περισσοτεροι θαβουν, εμενα μου αρεσε. Δεν εχω κομπλεξ, ευτυχως, αν παιζει ο Ρουβας η αν είναι τρεντυ. Δε φοραω κασκολ σε κλειστους χωρους ουτε μου αρεσουν οι πολύ αργες-κουλτουριαρικες-χωρις σεναριο-ακαταληπτες ταινιες.Ο Ρουβας επειθε και ηταν παρα πολύ καλος, η ταινια ειχε ρυθμο και το σεναριο ηταν ΟΚ.

Ακολουθουν τα 7αρια:

Τα «Ερωτικα μαθηματα για επαναστατικη δραση» του Αλευρα (2007) είναι σιγουρα καλτ αλλα τα βρηκα μια χαρα.
Το «Πρωτη φορα νονος» (2007) της Μαλεα ηταν ενδιαφερον , βασισμενο στο μαλλον αυτοβιογραφικο βιβλιο του Νικου Παπανδρεου.
Το «Τανγκο στην ασφαλτο» (Asfalt tango, 1996) του Caranfil με το γνωστο χιουμορ του και τον ιδιαιτερο πρωταγωνιστη του.
Το «Ψαρι του παθους» (Passion fish, 1992) του Sayles, του οποιου δεν προλαβα την αρχη αλλα η ταινια ειχε αμεσοτητα και απλοτητα.
Το καλογυρισμενο αμερικανικο «Πατερ ημων» (Padre nuestro, 2007) που ασχολειται με το θεμα της μεταναστευσης και δανειζεται στοιχεια από το μυθο του Καιν και Αβελ.

Ακολουθουν τα 6αρια:

Το ισπανικο «Ορφανοτροφειο» (El orfanato, 2007), το οποιο είναι μια καλογυρισμενη ταινια τρομου.
Το αργεντινικο Encarnacion (2007) με την καταπληκτικη πρωταγωνιστρια του και το ενδιαφερον θεμα του.
Το ρουμανικο «Όλα είναι σιωπη» (Restul e tacere, 2007) του Caranfil, που αν και καλογυρισμενο καπου κουραζει.
Το ιρανικο «Ο βουδας λιποθυμησε από ντροπη» (Buda az sharm foru rikht, 2007) με ωραια τοπια και υπεροχα παιδακια, οπου βλεπουμε τον τροπο ζωης των αφγανων που ζουν στα βουνα και μια συμβολικη πραγματεια για τον πολεμο.

Ακολουθουν τα 5αρια:

Το τουρκικο «Η διεθνης» (Beynelmilel, 2006), οπου εχουμε μια ιστορια αντιστασης στο καθεστως.
Η ελληνικη «Επιστροφη» (2007) οπου παρακολουθουμε το θεμα της μεταναστευσης.

Οι φολες, η αλλιως κακες ταινιες του φεστιβαλ, σε μερικες από τις οποιες δεν αντεξα να κατσω μεχρι τελους ηταν οι εξης:
Η κινεζικη «Εξοδος» πηγε να το παιξει αστυνομικο θριλερ αλλα χωρις σεναριο δε γινεται.
Η ισπανικη «Μερες του Αυγουστου» εδειχνε κατι τυπους να βολταρουν με ένα βανακι, παλι χωρις σεναριο.
Η ισπανικη «Επηρεια» που με εκνευρισε, οι τσεχικες «Κουκλες» οπου εφυγα, τα αμερικανικα «Ορφανα» οπου ξαναεφυγα, το τουρκικο «Αυγο» οπου εφυγα (θυμιζε Αγγελοπουλο σε αργη κινηση), οι ελληνικες «Γυναικειες συνωμοσιες» οπου εφυγα (μεγαλη φολα), ο αργεντινικος «Ληστης» και ο βραζιλιανικος «Βαλτος με τα τερατα» οπου εφυγα (πορνο χωρις σεναριο).

Συνεβη και κατι αστειο: με ρωτησε στα αγγλικα μια κοπελα που καθοταν πισω μου γιατι η εφημεριδα του φεστιβαλ δεν ειχε βαθμο κοινου για την ταινια ορφανα και της απαντησα οτι τετοια κοτσανα που ηταν καλυτερα που ξεχασαν να βαλουν βαθμο. Μετα θυμηθηκα οτι αυτη ηταν η σκηνοθετης, καλο γκομενακι κατα τα αλλα, αλλα με αυτα που λεω που να δω χαιρι..

Σε γενικα πλαισια ηταν ένα καλο φεστιβαλ νομιζω..