63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Οπως καθε χρονο ετσι και φετος θα κατσω να γραψω ενα κειμενο για τις καλες ταινιες που ειδα φετος στο φεστιβαλ, μιας και πολλοι φιλοι με ρωτατε αν ειδα κατι καλο. Ξεκιναω λοιπον.

Φετος ειδα 35 ταινιες (σε 4 απ αυτες εφυγα), παρολο που δεν υπηρχαν σινεκαρτες. Απ αυτες ξεχωρισα τις εξης 15:

Return to dust (Ο σπορος μιας αγαπης). 

Κινεζικο αριστουργημα για την αληθινη αγαπη, για την απλοτητα, για το πως μπορει κανεις να ζησει στη φυση και η αντιπαραβολη της με τον τροπο ζωης στις μεγαλουπολεις. Για την ηθικη που φυσικα δε σχετιζεται με το ποσα εχει κανενας. Δεν ειναι τυχαιο που το κινεζικο καθεστως απαγορευσε αυτη την ταινια. Πολυ συγκινητικη ταινια. Για ταινιες σαν κι αυτην τρεχω φανατικα στα φεστιβαλ κινηματογραφου εδω κι ενα τεταρτο του αιωνα.

Other people (Αλλοι ανθρωποι). 

Πολωνικο επος με απιθανη ραπ μουσικη (η οποια γενικοτερα δε μ αρεσει, φαντασου), ενα μοντερνο ποιημα. Μου θυμισε λιγο το επικο Recquiem for a dream, ενας πρωταγωνιστης με μια δυσκολη ζωη που ομως παλευει με τον τροπο του να βρει μιαν ακρη. Κοινωνικα σχολια τοσο για την περιθωριοποιηση, αλλα και για τους φαινομενικα πετυχημενους. Φοβερο το τεχνασμα με τον ραπ Ιησου που αφηγειται. Πολυ πρωτοτυπη ταινια.

The Fabelmans 

Η νεα ταινια του θεου Spielberg, εντελως αυτοβιογραφικη. Το αμερικανικο Cinema paradiso, μια πραγματικη ωδη στο σινεμα. Οποιος λατρευει το να δημιουργει ταινιες θα συγκινηθει πολυ. Το τελος ( spoiler alert) μου θυμισε μια προσωπικη εμπειρια, οταν συνομιλησα με τον πιο διασημο ανθρωπο που εχω συναντησει ποτε μου, τον Francis Ford Cοppola. Απ τις λιγες φορες που σε τελετη εναρξης ειχαμε μια πραγματικα καλη ταινια.

Comedy queen (Η βασιλισσα της κωμωδιας)

Σουηδικη πολυ τρυφερη ταινια που με συγκινησε πολυ. Η μονη ταινια που ανατριχιασα φετος, στο τελος της. Η προσπαθεια ενος κοριτσιου να κανει τον πατερα της να χαμογελασει, μετα το χαμο της μητερας της και συζυγου του. Το σκανδιναβικο σινεμα στα καλυτερα του. Ηταν σε πρωινη προβολη για παιδια, οι παιδικες ταινιες συνηθως με συγκινουν, ισως γιατι ειναι πιο απλες και αυθορμητες και γλυκιες και συναισθηματικες, τα παιδια δε θελουν δηθενιες, ουτε εγω. Τα παιδια φορανε κασκολ μονο οταν κρυωνουν (εγω τοτε φοραω Buff, ειναι πιο μικρο και βολικο)

Τhe ordinaries (Οι συνηθισμενοι)

 Γερμανικη ταινια και μαλιστα διπλωματικη εργασια-υπερπαραγωγη, οπου χρησιμοποιει ενα πολυ ιδιαιτερα πρωτοτυπο τεχνασμα. Χρησιμοποιει ορους του σινεμα για να περιγραψει μια φανταστικη κοινωνικη κατασταση, χωριζοντας τους ανθρωπους σε πρωταγωνιστες, κομπαρσους και κομμενους. Ενδιαφερον σχολιο για την κοινωνικη περιθωριοποιηση δωσμενο με ευφυεστατο και πολυ χιουμοριστικο τροπο. Η σκηνοθετης ηταν εκει και τα ειπαμε λιγακι (κατι που λατρευω στο φεστιβαλ ειναι αυτο) απλη και γλυκεια, οπως και ολοι οι σημαντικοι ανθρωποι. Θα περιμενω πολλα απ αυτην στο μελλον, απιστευτο ταλεντο.

Ιμαν.  

Κυπριακη ταινια, απ τις καλυτερες ελληνοφωνες που ειδα φετος, με ωραια πλοκη και δραση και μια πανεμορφη πρωταγωνιστρια. Σχολιο για τον φανατισμο, ειτε θρησκευτικου ειτε κοινωνικου τυπου. Για την πικρα, την αδικια, την εκδικηση, την αγαπη. Το σκηνοθετικο διδυμο ειχε γραψει και το σεναριο και ειχε βραβευτει γι αυτο. Κι απ αυτους περιμενω πολλα στο μελλον, Τοφαριδης και Αβραμιδου. Μετα μιλησαμε εννοειται, ωραιοι τυποι, απλοι, διχως μπερε και κασκολακι.

Nocebo.  

Θριλερ πολυ καλογυρισμενο και με μια ενα πολυ ενδιαφερον plot twist στο τελος, οπου εξηγουνται πολλα. Παροτι δεν ειμαι πολυ φαν τετοιου ειδους θριλερ, αυτο μ αρεσε πολυ. Θα βγει σιγουρα στις αιθουσες οπως και πολλες απ τις φετινες ταινιες που παιχτηκαν στο φεστιβαλ.

Sick of myself (Σιχαθηκα τον εαυτο μου).   

Πολυ ιδιαιτερη Νορβηγικη μαυρη κωμωδια με απιθανο Σκανδιναβικο χιουμορ, ενα σαρκαστικο σχολιο για τον ναρκισσισμο και την ταση των ανθρωπων να τους δινουν σημασια οι υπολοιποι. Η πρωταγωνιστρια για να ανταγωνιστει τον ναρκισσιστη υπερφιαλο συντροφο της αρρωσταινει επιτηδες βαζοντας σε κινδυνο τη ζωη της. Απολαυστικη ταινια με πολλες φοβερες σκηνες. Σημαια των καιρων δυστυχως, οι ανθρωποι ειναι διατεθειμενοι να κανουν πολλα πραγματα για λιγα λαικς.

To the Νorth (Προς τον Βορρα)

Ρουμανικη ταινια θριλερ με φοβερα υποβλητικη μουσικη και ατμοσφαιρα. Μου θυμισε λιγο το αγαπημενο μου The usual suspects. Το σεναριο επισης πολυ δυνατο, ασχολειται με ενα πολυ ιδιαιτερο ηθικο ζητημα και τις μετεπειτα προεκτασεις του. Σε κραταει σε εγρηγορση απ την αρχη μεχρι το τελος του.

Luxembourg (Λουξεμβουργο)

Ουκρανικη κωμωδια με δραματικα στοιχεια, η ιστορια δυο διδυμων αδερφων και οι παραλληλες ζωες τους. Το ταξιδι αναζητησης του χαμενου πατερα τους. Φοβερος ο πρωταγωνιστης, πολυ συγκινητικες σκηνες στο τελος. Απ τις πιο διασκεδαστικες ταινιες που ειδα φετος.

The Whale (Η φαλαινα)

Η νεα ταινια του αγαπημενου μου Darren Aronofski, βασιμενη σε ενα θεατρικο εργο. Γυρισμενη εξολοκληρου σε ενα διαμερισμα με ηρωα εναν υπερβαρο κουρασμενο μεσηλικα που αργοπεθαινει. Πολυ δυσκολη στη θεαση, ειδικα στην αρχη, μετα ομως ισορροπει. Μυστηριοι οι περισσοτεροι χαρακτηρες, ειδικα η κορη και καπως φευγατο το ολο στορι. Η κλιμακωση στο τελος πολυ συγκινητικη και υπερβατικη. Δεν ειναι η καλυτερη ταινια του, αλλα ειναι πολυ δυνατη.

Με αξιοπρεπεια.

Ελληνικη ταινια γυρισμενη σε ενα σαλονι με λιγα μεσα, με ομως ωραιο σεναριο και διαλογους. Η διαμαχη τριων αδερφιων για την επιμελεια του ηλικιωμενου πατερα τους και τα προβληματα στις μεταξυ τους σχεσεις που βγαινουν στην επιφανεια. Μου θυμισε λιγο Οικονομιδη, αλλα πιο λαιτ εκδοχη φυσικα. Επιτελους και μια σχετικη μικρη ταινια σε διαρκεια. Οι περισσοτερες φετος ηταν τουλαχιστον διωρες. Ωραιο τελος, ο Κατσιμιρης εχει μελλον απ οτι φαινεται. 

Νανουρισμα (Lullaby)

Ισπανικο οικογενειακο δραμα με τις δυσκολιες της μητροτητας και τις σχεσεις μεσα στην οικογενεια. Συγκινησε αρκετους απ οτι ειδα η ταινια αυτη. 

Η ιεροτελεστια της ανοιξης (The rite of spring)

Ισπανικη ταινια με πολυ ενδιαφερον θεμα, ενας παραπληγικος που συνδεεται με μια νεαρη κοπελα που τον βοηθαει σεξουαλικα, ενω κι η ιδια εχει σεξουαλικες αναζητησεις. Τρυφερη κι ανθρωπινη. 

Gaja s world

Παιδικη γλυκεια ταινια που βλεπεται ευχαριστα, ειδικα αν εχετε παιδια και θελετε να δειτε κατι παρεα.

Για τις μετριες η κακες ταινιες που ειδα δεν υπαρχει λογος να γραψω, θελω παντα να εστιαζομαι στα θετικα. Γενικα επειδη ψαχνω πολυ καθε ταινια πριν τη δω σπανιως τρωω φολες, ειναι κι η εμπειρια ετων, απ την πρωτη σκηνη καταλαβαινω τι θα δω περιπου. Παλια που δεν υπηρχε ιντερνετ ηταν σαφως δυσκολοτερη η κατασταση.  

Αυτα για φετος, καλα να μαστε και ραντεβου το Μαρτιο στο φεστιβαλ ντοκυμαντερ.